Die avond lukte het niet. Hij belde zijn zoon Thomas. 'Het wil niet vlotten vanavond', beklaagde hij zichzelf. 'Heb je enig idee hoe dat komt?' 'Het oude probleem', antwoordde hij, 'ik heb soms het idee dat het allemaal leugens zijn! Het is allemaal zo bedacht.'
'Een kwestie van kiezen', meende Thomas. 'Maar hoe? Wat? Wanneer? Welk verband zit er in toeval besloten?' Beide mannen zwegen.
'Weet je wat het ergste is...?', vervolgde de vader. 'Van mijn kinderjaren staat niets op schrift en ik herinner mij ook vrijwel niets. Speelde ik ooit in een zandbak? Met wie en met welk speelgoed? Wist ik het maar.' Thomas schoot in de lach: 'Dan verzin je toch gewoon wat! Schrijvers zijn kunstenaars, vergeet dat niet.'

Schoorvoetend keerde de oude man terug naar zijn studeervertrek. Hij nipte van zijn whisky. Woorden hebben de kleur en smaak van whisky, zo meende hij. Rook en turf. Smeulend. Per ongeluk stootte hij zijn glas om. Het vocht doordrenkte de woorden. Hij legde het schrift op de verwarming. Langzaam trokken de pagina's krom. Hij vloekte. Thomas had gelijk. Ongetwijfeld. Voorzichtig sloeg hij het schrift open op de eerste pagina en schreef een nieuwe openingsregel van het 'voorwoord': 'In iedere kunstenaar schuilt een meestervervalser.'